ایران‌بوم

با نگرش به تاریخ چند هزار سالۀ ایران که این پیشینگی را می‌توان از آثار به دست آمده در جای جای آن دید، مانند سفال ده هزارسالۀ «هرسین» در کرمانشاه، یا آثار شش و هفت هزار ساله در جیرفت و بسیاری آثار دیگر که از همین روی بهشت باستان شناسان پاژنام (لقب) گرفته، موسیقی ایرانی نیز به فراخور این تاریخ دارای پیشینۀ بسیار کهن است زیرا «موسیقی هر سرزمینی از دل تاریخ آن بر می آید».
همۀ اهل موسیقی می‌دانند که واژۀ موسیقی از ریشۀ لاتین musa گرفته شده است که الهۀ نغمه و سرود است.
اما برابر آن در زبان پارسی که فردوسی در شاهنامه آن را از واژه ی پهلوی «هونیاک» ترجمه کرده است و در آن «هو» به معنای خوب و «نیاک» به معنای نوا و آوا است.

برای نمونه در شاهنامه درپیشگفتار (مقدمه) داستان کاووس آمده است :

چنین گفت کزشهرمازندران یکی خوش نوازم ز رامشگران

اکنون نیزبرخی از نویسندگان دو واژۀ خنیا و خنیاگر، که بازماندۀ همان هونیاک پهلوی است را در نوشته هایشان به کار می‌گیرند.

اجراي موسيقي