ایران‌بوم

کارگزاری هسته‌ای که مانند دیگر سازمان‌های جهانی از شورای امنیت گرفته تا بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول، آلت معطله‌ی قدرت‌های بزرگ و به‌ویژه آمریکاست، دوباره در قطع‌نامه‌ای ایران را به خاطر بی‌اعتنایی به درخواست‌ها برای توقف غنی‌سازی اورانیوم و برکنار نکردن نگرانی‌ها درباره‌ی پژوهش‌های احتمالی پیرامون جنگ‌افزارهای هسته‌ای (که غربیها و شرقیها) مدعی آن هستند، نکوهش کرد.

35 عضو شورا با رای موافق این قطعنامه را به تصویب رسانیدند. نماینده‌ی کوبا رای مخالف داده و نمایندگان مصر، اکوادور و تونس، رای ممتنع دادند. در این میان نمایندگان چین و روسیه نیز با دادن رای موافق به این قطعنامه به گونه آشکار به اردوگاه غرب غلتیدند و به مانند موارد بسیار دیگر، کوشیدند تا از «برگ ایران» به نفع «بده‌بستان»های خود با غرب بهره‌گیرند.

البته این «دودوزه‌بازی» حق آنهاست؛ اما حق ما هم در این میان این بود که سفیران دو کشور از سوی وزارت امور خارجه احضار می‌شدند و اعتراض سخت ایران در این زمینه، که دوگانگی کامل با تظاهر آنها به دوستی با ملت ایران می‌باشد، به آنان ابلاغ می‌شد.
هرگاه ما به جای «دیپلوماسی مجامله»، از یک دیپلماسی «با خط‌های روشن» بهره می‌گرفتیم و به جای کوشش در لاپوشانی مسایل، حوزه‌ی منافع ملی خود و خطوط اساسی سیاست خارجی خود را آشکارا اعلام می‌کردیم، گمان نمی‌رفت که هر بار اینگونه از پشت خنجر می‌خوردیم. هنوز هم دیر نشده است، سفیران چین و روسیه را احضار کنید و با حضور خبرنگاران (گرچه خارج از عرف به اصطلاح دیپلماسی است)، موارد اعتراض سخت ملت ایران را به آنان درباره‌ی رای به قطعنامه‌ی ضدایرانی شورای حکام کارگزاری هسته‌ای، اعلام کنید. از سوی دیگر لازم است که در برابر این «نامردی»، وزارت امور خارجه نیز واکنش متناسب خواسته‌های آنان در زمینه‌ی مسایل بین‌المللی (اختلاف چین با ژاپن بر سر جزیره‌های بدون سکنه و یا کشمکش روسیه با گرجستان و تجزیه‌ی گرجستان)، واکنش نشان دهد.

در این میان آفریقای جنوبی همآهنگ با موضع بسیاری از کشورهای عضو جنبش عدم تعهد (نم) که برنامه‌های هسته‌ای ایران را جنگ‌افروزانه نمی‌دانند، اصلاحیه‌ای را پیشنهاد کرد. پشتیبانی نکردن چین و روسیه از این اصلاحیه که می‌توانست قطعنامه را به سود ایران دگرگون سازد، سرانجام کار را به مصالحه کشاند و در این میان اصلاحیه‌ی پیشنهادی آفریقای جنوبی گرچه متن اولیه را تغییر داد؛ اما نه به اندازه‌ای که در اصلاحیه‌ی این کشور آمده بود.

این سند نیز مانند 11 سند پیشین که از سوی شورای حکام درباره‌ی ایران تصویب گردیده است، نمی‌تواند از سوی این شورا، اجرایی شود و در نتیجه دارای ضمانت اجرایی نیست.
1+5 (آمریکا، انگلیس، فرانسه، چین و روسیه + آلمان) نگرانی جدی خود را از پیگیری غنی‌سازی اورانیوم در ایران ابراز کردند و همزمان اعلام کردند از حق‌مسلم کشورهای امضاکننده پیمان منع گسترش جنگ‌افزارهای هسته‌ای (ان.پی.تی) حمایت می‌کنند. با وجود روابط گسترده‌ی ظاهری میان ایران با چین و روسیه، ابراز نگرانی جدی آنها از پیگیری غنی‌سازی هسته‌ای که حق مقدس ملت ایران است، جای پرسش بسیار دارد.
در این میان بازرسان کارگزاری (آژانس) خواستار بازبینی از برخی محوطه‌هایی که با توجه به حضور جاسوسان شرق و غرب در جامه‌ی بازرسان آژانس، به هیچوجه صلاح ایران نیست، هستند.
در پایان لازم است که وزارت خارجه‌ی جمهوری اسلامی با نشان دادن واکنش لازم در برابر عمل نمایندگان روسیه و چین در شورای حکام کارگزاری هسته‌ای، از آنان بخواهد مواضع خود را در برابر منافع ملی ایران شفاف‌سازی کنند و در صورت پیگیری سیاست «دو دوزه‌بازی» ایران نیز باید دست به اقدام متقابل و همسنگ بزند.