زیست بوم
فاجعهای که شاید در آینده نزدیک رخ دهد! مرگ بزرگترین دریاچه کوهستانی ایران و خاورمیانه
- زيست بوم
- نمایش از یکشنبه, 01 تیر 1393 16:08
- بازدید: 3021
امروز وضعیت اسفناکی در این منطقه دیده میشود و به جایی رسیده که به علت رها شدن این منطقه، گردشگران و شکارچیان آشکارا و هرگاه اراده کنند، بدون کمترین کنترلی وارد منطقه امن میشوند. در چند سال اخیر، بارها حامیان محیط زیست هشدارهای لازم و کارشناسی را دادهاند، ولی متأسفانه به علت بیتوجهی به هشدارهای فعالان محیط زیست، احتمال مرگ این دریاچه میرود.
991 - CN9671 - Blauw - Nike Air Max 1 By You Custom herenschoen - nike air max lays blue cheese commercial actor | how to tell if jordan 4 red thunder is real Archives - nike air force 1 suede wheat free bread products - IetpShops
منطقه حفاظت شده اشترانکوه به وسعت 140 هزار هکتار در بخش مرکزی سلسله جبال زاگرس و در شرق استان لرستان به دلیل برخورداری از شرایط خاص اکولوژیک، ویژگیهای توپوگرافی و پتانسیل خاص زیستی (گیاهی، جانوری) از جمله شصت گونه گیاه انحصاری و گونههای جانوری (در حال انقراض) در سال 1349 به منطقه حفاظت شده و تنها بانک ژنی زاگرس شناخته شده است و دریاچه گهر، بزرگترین دریاچه آب شیرین کوهستانی ایران و خاورمیانه، در قلب آن قرار دارد.
به گزارش «تابناک»، چند سالی است این منطقه علنی از حالت حفاظتی رها شده و اگر نبود تلاش انجمنهای زیست محیطی و چند محیطبان زحمتکش در این منطقه، باید سالها پیش فاتحه این رشته کوه ـ که تنها بانک ژنی زاگرس ـ خوانده میشد.
امروز نیز وضعیت اسفناکی در منطقه امن اشترانکوه یعنی دریاچه گهر و دره نیگاه دیده میشود و این وضعیت به جایی رسیده که به علت رها شدن این منطقه، گردشگران و شکارچیان آشکارا و هر گاه اراده کنند، بدون کمترین کنترلی وارد منطقه امن میشوند. در حالی که در سالها پیش بازدید از دریاچه گهر برای برقراری امنیت کامل حیات وحش تنها در سه ماهه تابستان امکان پذیر بود.
حال با توجه به مشکلات عدیده و اسفناک منطقه به اصطلاح حفاظت شده اشترانکوه از جمله صید و شکار، قطع درختان، آتش سوزی، جاده سازی، ساخت سایتهای پرورش ماهی و ...، رهاسازی منطقه امن آن هم با این وضعیت در سال جاری منوال سه سال اخیر، جای پرسش دارد؟
در بازدید برخی از انجمنهای زیست محیطی در آغاز اردیبهشت سال جاری ( 1393)، اعضای این انجمنها با حضور دهها گروه در منطقه روبهرو شدند تا جایی که در بیست روز، بیش از پانصد گردشگر وارد منطقه شده که در سالهای گذشته سابقه نداشته اینگونه در فصل ممنوعه، منطقه امن تبدیل به زبالهدانی شود و عمق فاجعه تا جایی است که گونههای گیاهی قبل از رشد کامل لگدمال شده، و به علت رفتوآمد دهها موتور سیکلت و شکارچی غیر مجاز در این منطقه، تهدیدی اساسی در امنیت حیات وحش منطقه شده است.
ناگفته نماند در چند سال اخیر، بارها حامیان محیط زیست هشدارهای لازم و کارشناسی را داده اند، ولی متأسفانه به علت بی توجهی به هشدارهای فعالان محیط زیست، احتمال مرگ دریاچه گهر بزرگ همچون برادر کوچکترش (گهر دوم) وجود دارد، و در صورت تداوم این روند، بنا به نظر کارشناسان در کمتر از بیست سال باید برای همیشه از این نگین دریاچههای کوهستانی ایران و خاورمیانه خداحافظی کرد.
بنابراین، با توجه به شرایط اسفناک منطقه امن اشترانکوه تعدادی از انجمنهای حامی محیط زیست در استان لرستان در نامهی به رئیس سازمان محیط زیست ـ نسخه ای از این نامه برای «نگاه شما» فرستاده شده است ـ و تشریح فاجعه رخ داده در این منطقه، موارد ذیل را به عنوان پیشنهادهایی برای جلوگیری از گسترش این فاجعه مطرح کردهاند؛
1 ـ با توجه به حضور بیش از هفتاد هزار گردشگر تنها برای بازدید از دریاچه گهر در سه ماهه تابستان، از حضور گردشگران در فصول ممنوعه به صورت جدی جلوگیری شود.
2- درخواست تخریب جاده غیرقانونی مورزرین و جلوگیری از رفتوآمد خودرویی از این جاده که عامل اصلی تخریب منطقه امن اشترانکوه و دریاچه گهر بوده و این جاده نماد بی تفاوتی سازمان محیط زیست در حراست از محیط زیست و مناطق حفاظت شده است.
2 ـ اجرای طرحی مدون و کارشناسی شده و کاربردی در نجات این دریاچه و جلوگیری از پیری زودرس آن و جلوگیری از انقراض گونههای گیاهی و جانوری در این منطقه.
3 ـ پس از تدوین این طرح به مدت دستکم سه سال از ورود گردشگران به منطقه امن اشترانکوه جلوگیری شود.
4 ـ ضمن فعال کردن پاسگاههای محیط بانی تعطیل شده در منطقه اشترانکوه، حداقل چهار پاسگاه دیگر ساخته شود (با توجه به وسعت و فشردگی کوهها و وجود صدها دره کوچک و بزرگ).
5 ـ در اختیار گذاردن تجهیزات لازمه برای محیط بانان و افزایش تعداد محیط بانان از 15 تن به حداقل 70 تن.
6 ـ جلوگیری از اجرای هر گونه طرح گردشگری خارج از ارزیابیهای زیست محیطی در منطقه امن اشترانکوه با توجه به وضعیت اسفناک منطقه و جلوگیری از تعدد مدیریت (سازمان گردشگری و استانداری و...) و تحت حفاظت قرار دادن و کنترل گردشگری منطقه با یک مدیریت واحد از سوی سازمان محیط زیست.
7 ـ در خواست جدی تبدیل این منطقه به عنوان پارک ملی.