نگاه روز
در بحرین مجلس نقاب دیکتاتوری است
- نگاه روز
- نمایش از شنبه, 14 آبان 1390 12:52
- بازدید: 6967
برگرفته از ماهنامه خواندنی شماره 68، رویه 10 تا 11
تاریخ بحرین، به معنای تاریخ ایران است. / ما کسی را برای کمک گرفتن جز ایرانیها نداریم!
من فکر میکنم ما از دولت ایران حمایت واقعی شدیم. و من میبینم تمام مردم ایران از مردم بحرین حمایت میکنند و در طرف ما هستند. ما کسی را برای کمک گرفتن جز ایرانیها نداریم. ما کمک نظامی از ارتش ایران نمیخواهیم. منطقی هم نیست. اما ایران میتواند به مردم مخالف کمک مالی کند.
از سخنان قاسم الهاشمی، عضو کنگره بینالمللی حمایت از مردم بحرین در گفت و گو با خبرنگار تارنمای شفاف، متن این گفتگو در زیر آمده است.
شفاف: آقای الهاشمی، با تشکر از وقتی که در اختیار ما قرار دادید؛ ابتدا خواهشمندم خود را برای مخاطبین پایگاه شفاف معرفی کنید.
الهاشمی: من قاسم الهاشمی، از فعالین سیاسی بحرین هستم که ۱۶ سال پیش از کشورم به انگلیس تبعید شدهام و از آن زمان در لندن زندگی میکنم. زیرا به مخالفت با دولت متهم شدم. در سی سال گذشته زندگیام با جنبشهای بیداری بحرین، سروکار داشتهام و تجربهی خوبی از موقعیت سیاسی کشورها در خلیج فارس و به ویژه بحرین دارم.
شفاف: برای شروع بحث لطفا توضیح دهید که بین مقطع انتخابات مجلس گذشته که اپوزیسیون بحرین توانستند ۱۸ کرسی کسب کنند تا حوادثی که منجر به این شد که اپوزیسیون ماه پیش اعلام کرد انتخابات میاندورهای را تحریم میکند، چه اتفاقاتی افتاد و این مشارکت چگونه تبدیل به تحریم شد؟
الهاشمی: ما به عنوان مخالفین رژیم، ۱۸ کرسی از ۴۰ کرسی مجلس را داریم اما این منصفانه نیست؛ زیرا مناطق انتخاباتی عادلانه تقسیم نشدهاند و یک نفر نماینده ۳۰ هزار شهروند شیعه در مجلس است. اما در آن طرف ماجرا تنها ۲ هزار نفر سنی میتوانستند نمایندهای در مجلس داشته باشند. این نشان میدهد ۸ نفر از شیعهها ارزشی برابر یک سنی دارند؛ در صورتی که هر دو شهروند بحرین هستیم.
اگر بحرین را مانند کشورهای دموکراتیک اروپایی در نظر بگیریم که تعداد نمایندهها متناسب با جمعیت هر منطقه است، ما باید بیش از ۳۰ کرسی از مجلس را دارا باشیم. ما میخواستیم دولت را در این مسئله بسنجیم. اما دیدیم که مجلس شورا، تنها برای شاه و خانواده او طراحی شده و هر طرحی که به تصویب مجلس درمیآمد باید نظر شورا را نیز کسب میکرد که اگر این مسئله مورد تایید شاه نبود، رد میشد. حتی اگر ما ۴۰ کرسی از مجلس را نیز دارا بودیم فایدهای نداشت، زیرا اگر طرحی به تصویب میرسید باید از فیلتر[سانسور] مجلس شورا عبور میکرد که در آنجا به دلیل تعارض با نظر شاه، رد میشد.
این [امر] بیفایده بودن مجلس را نشان میدهد، زیرا حتی با وجود موافقت ما نمیتوانستیم هیچ طرحی را به تصویب برسانیم. من به عنوان یک شیعه نمیتوانم وزیر شوم، نمیتوانم به ارتش بپیوندم، نمیتوانم در وزارت امور خارجه فعالیت کنم، مگر شاه بخواهد. من به عنوان شیعه حق رای برابر با یک سنی را ندارم.
اما معارضین بحرین فکر میکردند با همین ابزارها میتواند اصلاحاتی را انجام دهند، اما چرا تحریم را انتخاب کردند؟ در ۱۴ فوریه مردم بحرین تصمیم گرفتند که دست به تظاهرات بزنند زیرا آنها از وضعیت موجود راضی نبوده و سیستم را فاسد میدانستند. آن دوران، سی درصد مردم به خیابانها آمدند و خواستار تغییر واقعی شدند. این اعتراضات خلاف تصور دولت بود و شروع به برخورد نظامی کرده و به مردم تیراندازی کردند. حتی از ارتش سعودی درخواست کمک کردند.
در ابتدا ۱۸ نفر را کشتند و روزهای بعد بین ۱ تا ۴ نفر را کشتند که تا به حال شاهد کشته شدن بیش از ۳۰ نفر و بیش از ۴ هزار نفر زخمی هستیم. بیش از ۱۶۰۰ نفر دستگیر شدهاند. دکترها، پرستارها و حتی معلمها از کارشان برکنار شدند؛ تنها به دلیل شیعه بودن!
این اقدامات نشان میدهد که رژیم آل خلیفه تمایلی به اصلاحات و تغییر ندارد. رژیم قصد داشت تا سیاست خود را تحمیل کند و مردم خواهان توجه به خواستههایشان بودند و این نشان میدهد که این دو، سر یک میز نخواهند نشست. به همین دلیل است که تا الان رژیم به فعالین این جنبش فشار میآورد تا در انتخابات آتی شرکت کنند.
شفاف: در صبحتهایتان کمتر از انگیزههای اقتصادی مردم بحرین صحبت کردید؛ آیا دلیل نارضایتی مردم صرفا سیاسی است یا دلایل اقتصادی و معیشتی هم در این اعتراضات دخیل هستند؟
الهاشمی: مهمترین درخواست ما یک رای برای هر فرد است که همه بر آن توافق دارند. اما بعد از کشته شدن مردم، خواستههای آنان توسعه یافت و حال مردم خواستار رای برای تعیین آینده خود هستند که سیستم حکومتی کشور خود را انتخاب کنند؛ جمهوری، پادشاهی یا غیره. خود من شخصا دیگر پادشاهی نمیخواهم. زیرا آنان مردم را کشتند و زندانی کردند. آنها صلاحیت اداره دولت را ندارند. برخلاف دیگر کشورها، بعد از مخالفت مردم، تنها دولت بحرین نبود که برخورد کرد، سعودی و دیگر کشورهای خلیج فارس به طور مستقیم نیروی نظامی وارد کردند و غرب نیز به طور سیاسی از دولت پشتیبانی کردند.