ایران‌بوم

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، محمد ناصری ، پژوهشگر سنگ نگاره های تیمره با بیان این مطلب گفت: سنگ نگاره ها یک زبان مشترک بشری است که در تمام عرصه های زیست انسان کهن از آن استفاده شده است و به همین دلیل از ارزش و اعتبار خاصی در جهان برخوردارند اما متاسفانه آثار موجود در تیمره بواسطه کم توجهی متولیان امر در آستانه نابودی قر ار گرفته است.

ناصری با بیان این مطلب که در اسال 1968 از یک باستان شناسان فرانسوی (کریشمن) خواسته شد که با توجه به کشف سنگ نگاره در اکثر نقاط دنیا، در ایران هم به جستجوی این آثار بپردازد، ادامه داد: کریشمن در پاسخ می نویسد که ما هر چه گشتیم نمونه ای مشهود نیافتاد.ولی در بررسی هایی که از سال 81 به بعد در عرصه هنرهای صخره ای ایران و سنگ نگاره صورت گرفت موفق شدیم بیش از 50 هزار اثر سنگ نگاره و غار نوشته را شناسایی کنیم.

وی افزود: در سال 1387 به وسیله گروه های مطالعاتی اروپایی بعضی از این سنگ نگاره ها سن سنجی شد که قدمت آنها از 256 سال تا 40 هزار سال رده بندی شد و اغلب این آثار متعلق به تیمره بود.

به گفته این پژوهشگر سنگ نگاره های تیمره ، در سال 1384 پرفسور "مارسل اورت" دیرینه شناس بلژیکی در غاری در لرستان نیز این کار را انجام داد که سن آثار موجود در انجا بیش از 40 هزار سال تخمین زده شد و ایشان اعلام کرد که اینکه می گویند نخستین انسان در افریقا پا به عرصه گذاشته رنگ می بازد چراکه به احتمال قوی در نواحی مرکزی فلات ایران بوده است.

محمد ناصری، نکته مهمتر در تیمره را کشف سیر خط دانست و گفت: خط تصویری، اندیشه نگار ، قبل از ایلام، ایلامی، خط عربی و فارسی و سیر تکامل خط از 12 هزار سال پیش در تیمره یافت شده است.

وی با اشاره به این موضوع که مولاژ این خطوط در کاخ نیاوران در دسترس است ،افزود: نکته مهم این است که این سنگ نگاره ها ضمن اینکه کهن ترین عرصه های خط را به نمایش می گذارند، کهن ترین علایم خطی مشخص شده را نیز به تیمره منسوب می کنند.

ناصری با بیان این مطلب که علایم خط قبل از میلاد و ایلامی در کتیبه های خطی ایران موجود است، خاطرنشان کرد: یکی از شگفتی های تیمره این است که رد پای آثار ان را در 5 قاره مشاهده می کنیم. بطوریکه فکر می کنید یک هنر مند از تیمره کوچ کرده و در استرالیا، ایلات های نوادا ، یوتا، اریزونا و در قاره های افریقا و اروپا آنها را نقش زده است.

وی افزود: منطقه تیمره با قدمتی بالغ بر 40 هزار سال و آثاری بی بدیل به حال خود رها شده است و این وظیفه مردم و فعالان محیط زیست است که اقدام به احیاء هویت این منطقه کرده و از آن محافظت کنند.