دروغ، فریب، خونریزی و جنگ - 4 عنصر مشخص‌کنندهٔ سیاست خارجی آمریکا
برگرفته از ماهنامه خواندنی شماره 76، تیر و امرداد 1392، صفحه 5
سال 2001 م (1380 خورشیدی)، امپریالیسم آمریکا در حالی که از سوی استعمار بریتانیا و دیگر استعمارگران غربی در قالب ناتو همراهی می‌شد، به بهانهٔ مبارزه با طالبان، خاک هم خانمانان و هم‌میهنان ما را در افغانستان مورد تجاوز قرار دادند.
آمریکا و متحدانش سرزمین افغانستان را که تازه از اشغالگری شوروی‌ها آزاد شده بود، بار دیگر صحنهٔ جنگ و کشتار قرار دادند. به شیوهٔ مغولان: «از کشته‌ها، پشته‌ها ساختند.» شهرهای خراب از بمباران و گلوله‌باران شوروی‌ها را با بمب و گلولهٔ بیشتر با خاک یکسان کردند و حکومت موردنظر خود را در آنجا مستقر ساختند. هر بخش از کشور افغانستان را به یکی از «خونریزان استعمارپیشه» سپردند و در این میان استان هیرمند (هلمند) نیز که سراسر پوشیده از کشتزارهای تریاک بود و به تنهایی توان تولید 95 درصد از تریاک جهان را داشت، نصیب ملکهٔ بریتانیا شد، تا اتباع ملکه (اصطلاح رسمی بریتانیایی‌ها) و دولت ملکه بتوانند از راه «قاچاق تریاک» هزینه‌های جنگ و دیگر هزینه‌های استعمار بریتانیا را تامین کنند.
پس از دوازده سال جنگ، کشتار و ویرانی، آمریکا در پی «گفت‌وگو با طالبان» برآمده است.
بهانهٔ یورش به افغانستان مبارزه با طالبان بود که اسناد و مدارک بی‌شمار نشان می‌دهد که با یاری آمریکا و چاکران غربی – عربی، توانست حکومت قانونی افغانستان را از کابل براند و بخش بزرگی از کشور را به اشغال خود درآورد.
جهان نمی‌تواند جنایت‌های طالبان را در افغانستان و به‌ویژه در مورد دختران و زنان این سرزمین فراموش کند؛ اما این کار برای آمریکا و متحدانش کاری است بسیار آسان. آمریکایی‌ها به شیخ قطر دستور می‌دهند که یکصد میلیون دلار در اختیار طالبان قرار دهند و برای آنها پایگاهی در آن شیخ‌نشین برپا نمایند. پس از این مقدمات باراک حسین اوباما رییس‌جمهور آمریکا اعلام می‌کند که گفت‌وگو با طالبان را آغاز کرده است. طالبان پیش از آغاز گفت‌وگوها آشکارا اعلام می‌دارد که حکومت افغانستان را به رسمیت نمی‌شناسد و طالبان حکومت خود را «امارات اسلامی افغانستان» می‌نامد یعنی نامی که همهٔ نیروهای تندرو «انسان‌کش» مانند سلفی‌ها، تکفیری‌ها، وهابی‌ها و دیگرنحله‌های همسو، به دنبال آن هستند.
با اعلام این خبر، حامد کرزای رییس‌جمهور افغانستان، اعلام داشت که گفت‌وگوهای امنیتی با آمریکا (زیر پوشش ناتو) را به حال تعلیق درمی‌آورد. این در حالی است که یک روز پیش از آن، دبیرکل ناتو در کابل اعلام کرد که این سازمان همهٔ عملیات جنگی در افغانستان را به حالت تعطیل درآورده است و در مراسمی که به این منظور برپا شده بود، نگاهبانی از امنیت کشور به نیروهای افغانستانی واگذار گردید. اما آمریکا در قالب گفت‌وگوهای امنیتی در پی آن است که چندین پایگاه نظامی در افغانستان را برای درازمدت نگهدارد.
آیا حکومت جنایت‌پیشهٔ آمریکا در این مرحله از گفت‌وگو با طالبان، در پی آن است که برای رسیدن به هدف‌های خود دولت حامد کرازی را زیر فشار قرار دهد و یا مانند گذشته در پی آن است که دوباره طالبان را در افغانستان به قدرت برساند و در زدوبند با این رژیم، پایگاه‌های نظامی بیشتری در افغانستان به دست آورد و از سوی دیگر سرزمین همسایگان افغانستان و به‌ویژه ایران و در مرحلهٔ بعدی چین را ناامن سازد؟! که این احتمال زیاد دور نیست و باید دستگاه دیپلماسی ایران بیش از پیش در هم‌آوایی با چین و پاکستان، اقدام‌های لازم را در این زمینه به عمل آورد. در این راستا حامد کرزای از تجزیهٔ افغانستان و واگذاری بخشی از آن به طالبان سخن می‌گوید که این مساله در صورتی است که آمریکا نتواند سرتاسر افغانستان را در اختیار طالبان قرار دهد.
