یادداشت روز - همهٔ گزینه‌ها روی میزند
دکتر هوشنگ طالع
این اصطلاح را تاکنون صدها بار از دهان باراک‌حسین اوباما شنیده‌ایم ؛ در حالی که بر پایه‌ی معاهدات و قراردادهای جهانی ، او و دیگر متجاوزان هیچ گزینه‌ای جز حل و فصل مناقشه‌های بین‌الملی از راه‌های مسالمت‌آمیز ندارند.
درسال 1928میلادی (1307 خورشیدی) قرارداد « بریان ـ کلوگ » beriand-kellogg) ( درشهر پاریس به امضا رسید . بر پایه‌ی این قرارداد هرگونه توسل به جنگ برای حل و فصل اختلاف‌های بین المللی محکوم شناخته شده است . به یاد داشته باشیم که « بریان» و « کلوگ » وزیران وقت امورخارجه‌ی فرانسه و آمریکا بودند . دولت‌های امضا کننده‌ی این قرارداد تایید کردند که:
این اختلاف‌ها از هرنوع که باشد ، بدون توجه به ریشه و علل آن‌ها ، تفاوتی در قضیه ایجاد نمی‌کند.
از سوی دیگر ، گزینه‌ی جنگ برای حل و فصل اختلاف‌ها و کشمکش‌های بین‌المللی ، مغایر است با قرارداد عمومی داوری 1928 ژنو که در آن دولت‌های عضو جامعه‌ی ملل ( از جمله آمریکا ) ، تمایل و اعتقاد خود را به حل و فصل اختلاف‌های احتمالی فیمابین ابراز داشتند .
هم‌چنین گزینه‌ی جنگ در روابط بین‌المللی ، مغایرت کامل دارد با روح منشور ملل متحد و نیز بند 1 ماده یک و بندهای 3 و 4 ماده دو و نیز فصل ششم ( ماده‌های 33 تا 38 ) این منشور در باب حل و فصل اختلافات از طریق مسالمت‌آمیز . بند 4 ماده دو ، به روشنی می‌گوید:
اعضای سازمان [ملل متحد] در روابط بین‌المللی از توسل به تهدید یا اعمال زور ، خـواه برضد تمامیت
ارضی یا استقلال سیاسی هر کشور و خواه به هر نحو دیگر که با مرام ملل متحد متباین باشد، خودداری
می‌نمایند.
از آن‌جا که دولت آمریکا قرارداد «بریان ـ کلوگ » را امضا کرده است و عضویت جامعه ملل را پذیرفته بوده است و نیز از بنیان‌گذاران سازمان ملل متحد و از امضاء کنندگان منشور ملل متحد می‌باشد، هیچ‌گونه گزینه‌ای برای کاربرد «زور» در زمینه‌ی حل و فصل اختلاف‌های بین‌المللی از هرنوع که باشد، ندارد.
توسل به این که «همهٔ گزینه‌ها روی میزند» در حکم عربده کشی لات و باج‌گیر محله یا «نفس‌کش» طلبیدن زنگی مست تیغ در مشت است!
30 شهریور ماه 1392
هوشنگ طالع
