ایران‌بوم

سپر دفاع موشکی ناتو که قرار بود نخست در جمهوری‌های چک و لهستان به اجرا درآید، با مخالفت شدید روس‌ها روبه‌رو گردیده و پس از مدتی سکوت، برای زیر فشار قرار دادن بیش‌تر روس‌‌، قرار شد که در بلغارستان برپا گردد.

اما با پوشاندن جامه‌ی کامل اسلامی بر پیکر حکومت ترکیه و بازی‌های لازم برای جا انداختن این کشور در زمره‌ی کشورهای پیش روی اسلامی، پرده‌ی پایانی این نمایش را به روی صحنه آوردند و قرار شد و هست که این موشک‌ها، در ترکیه مستقر گردند. ترکیه، عضو پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) هست و تعهدات غیرقابل انصرافی در برابر این اتحادیه دارد و از سوی دیگر زندگی اقتصادی این کشور وابستگی کامل به سرمایه‌گذاری‌های کلان آمریکا و اروپای غربی و نیز جهان‌گردان غربی دارد.

برای کم‌رنگ کردن نقش ایران در منطقه و میان جهان اسلام، «غرب» با یک برنامه‌ریزی حساب‌شده، ترکیه را وارد جرگه‌ی کشورهای اسلامی پیش‌رو کرد و با حرکات به اصطلاح طبیعی مانند حمله‌ی بی‌مورد و کشتار بی‌مورد سرنشینان ترک کشتی مرمره در راه غزه، (که بدون تردید، اسناد آن در چند سال آینده منتشر خواهد شد و حقایق را آشکار خواهد کرد) طراحی آمریکا برای وساطت ترکیه – برزیل در مساله هسته‌ای ایران، جنگ زرگری با اسرائیل، ضمن ادامه‌ی هم‌کاری‌ها با این کشور، اما با تظاهر کم‌تر و با پرده‌پوشی بیش‌تر، راه را برای اجرای نقش طراحی شده‌ی نوین برای ترکیه از هر جهت آماده کرد.
صدام‌حسین به دنبال حمله‌ی نظامی به کویت که آن با دام‌گستری و راهبری آمریکا انجام شد، مورد یورش نیروهای چند ملیتی به فرماندهی ایالات متحده‌ی آمریکا قرار گرفت و به دنبال شکست، شرایط سختی بر این کشور تحمیل شد. در این میان قرار شد که صدور نفت عراق محدود گردد و درآمدهای حاصل از آن، صرف خرید کالای خوراکی شود (نفت در برابر خوراک). از سوی دیگر، محدودیت‌ها وتحریم‌های سختی برای بازرگانی با این کشور وضع گردید. اما غرب، ترکیه را از این مقررات معاف کرد و به این کشور اجازه داد که بدون محدودیت روابط بازرگانی خود را با این کشور ادامه دهد. بدین‌سان، صادرات و واردات عراق، در اختیار حکومت آنکارا قرار گرفت، تا این کشور بتواند به حیات اقتصادی خود ادامه دهد و کم‌تر نیازمند یاری‌های غرب باشد. همین مساله نیز در مورد تحریم‌های اخیر ایران، صادق است. در این مورد نیز، برای تقویت بنیه‌ی اقتصادی این کشور، به حکومت آنکارا اجازه داده شده است که بدون درنظر گرفتن تحریم‌ها، به داد و ستد با ایران ادامه دهد و...
آیا همه‌ی این مسایل روشن و صحنه‌سازی‌های ناشیانه برای «اسلامی کردن» هرچه بیش‌تر حکومت ترکیه، مانند جنگ زرگری رو در روی اردوغان، از دید مسئولان دیپلماسی ایران، پنهان مانده است.
به دنبال این زمینه‌چینی‌ها، یک‌باره پرده‌ها بالا زده شد و اعلام شد که سپر موشکی ناتو، قرار است در خاک ترکیه مستقر شود. البته گفته نشده است کجا، اما از همین حالا روشن است که هرچه بیش‌تر نزدیک به مرزهای ایران خواهد بود. البته با ملاحظاتی نیز نسبت به روسیه.

بر پایه‌ی نمایشنامه‌ی طراحی شده از سوی «ناتو»، نخست ترک‌ها اعلام کردند که به شرطی این کار را می‌پذیرند که «ایران و سوریه»، مستثنی گردند؟! که خود جای پرسش بسیار دارد. سپس بر پایه‌ی همان نمایش‌نامه، بدون هیچ‌گونه حتا تعهدات لفظی از سوی «ناتو»، نخست‌وزیر ترکیه اعلام کرد که «آنکارا ترجیح می‌دهد تا فرماندهی [سپر دفاع موشکی] را، دردست داشته باشد».

البته، معلوم است که هرگز ناتو، فرماندهی را به یکی از دست‌نشاندگان خود نخواهد داد؛ اما این بازی‌ها، برای استقرار پایگاه موشک تهاجمی ناتو، زیر پوشش سپر دفاع موشکی، در کنار مرزهای ایران و برای تهدید ملت ایران است.

برای حفظ چهره‌ی ترک‌ها به عنوان کشور دوست و مسلمان، دبیرکل ناتو گفت:
«نام کشوری به عنوان تهدید در اجرای طرح پرآفند دفاع موشکی، عنوان نخواهد شد». که البته با استقرار آن در خاک ترکیه، در نزدیکی مرزهای کشورهای ایران، نیازی به ذکر نام کشور ویژه‌ای وجود ندارد؛ بلکه کشور محل استقرار و جانمایی آن در نزدیکی مرزهای ایران، همه چیز را آشکارا، بیان می‌کند.
از سوی دیگر، با گرم شدن روابط تهران با آنکارا با این برداشت نادرست، به گفته‌ی عبید زاکانی، «گربه عابد شد/ عابد و زاهد و مسلمانا»، تحرکات تجزیه‌طلبانه در قالب اندیشه‌ی انتزاعی پان ترکیسم، در آذربایجان (غربی و شرقی) و اردبیل، شدت گرفته است. هم‌زمان نیز، حکومت بادکوبه که از سوی غرب و ناتو، زیر سرپرستی حکومت آنکارا آشکارتر از پیش، به تلاش‌های خود در راستای ضربه‌زدن به منافع ملی و تمامیت ارضی ایران، افزوده است.

آیا، همه‌ی این اقدام‌ها از نظر مقام‌های مسئول، پنهان است. آیا دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران، نمی‌تواند مقاصد نهفته پشت‌پرده‌ی «مسلمان شدن» حکومت آنکارا را که حیات و حماتش بستگی به عضویت در ناتو و یاری‌های مالی و معنوی غرب دارد، دریابد؟!

با پرداخت هزینه‌های سنگین، سال‌ها به روس‌ها اجازه دادیم که با «ورق» ایران بازی کنند، اکنون نوبت ترک‌هاست که با بازی با «ورق» ایران، با ضربه‌زدن به منافع ملی ما، زندگی بهتری برای خود دست‌وپا کنند.
دستگاه دیپلماسی ما، باید بداند که در سیاست خارجی تنها معیار دوستی‌ها و دشمنی‌ها، «منافع ملی» ایران است و بس.