ایران‌بوم

هفتم آذرماه ۱۳۸۷ بود. قلب باستان‌شناسی ایران در آسانسور خانه‌اش از تپش ایستاد. هیچکس باور نمی‌کرد دست‌هایی که خاک را ورق می‌زد اینچنین زود هنگام در سینه خاک آرام بگیرد.. حالا ۵ سال از درگشت شادروان آذرنوش گذشته است و هنوز باستان‌شناسان از میراث او به‌عنوان دوران طلایی باستان‌شناسی ایران یاد می‌کنند.

75% - تسوق أونلاين في السعودية مع خصم 25 , أحذية ازياء رياضية الجري للرجال , adidas copa mundials in color today schedule 2016 , نمشي | nike air failed status in windows 7 2017 - Buy Online - nike lunar air force 1 white ice hockey tickets for Women & Men - FitforhealthShops

خبرگزاری میراث‌فرهنگی ـ گروه میراث‌فرهنگی ـ اغراق نیست اگر از شادروان آذرنوش به‌عنوان قلب باستان‌شناسی ایران یاد شود؛ او که توانست با دستاوردهای ارزشمنداش بهترین دوره باستان‌شناسی ایران را، دست کم پس از انقلاب اسلامی رقم بزند. در پی کنارنهادن آذرنوش ار ریاست پژوهشکده و چندی پس از آن مرگ وی، رخدادهایی رقم خورد که باستان‌شناسی ایران را به سوگ نشاند چراکه پس از آن دیگر هیچ‌کس نتوانست سایه مرگی که بر سر پژوهشکده باستان‌شناسی ایران افتاده بود را کنار بزند.

در این سالها باستان‌شناسی ایران نه تنها پیشترفتی از پیش نبرد بلکه در سایه‌های مدیران غیرمتخصص و غیرمیراثی، استقلال فیزیکی و مالی، اختیارات و گستره فعالیت های خود را از کف داد و سبب شد که باستان‌شناسی ایران به اغما فرو رود. به‌طوری‌که پس از گذشت ۵ سال هنوز فضای مرده پژوهشکده با خاطره سال‌های آذرنوش نفس می‌کشد و آرزوی بسیاری از باستان شناسان تنها بازگشت به دوران وی، در فاصله سال های 80 تا 85 است.

میزان کاهش فعالیت های میدانی باستان‌شناسی، به ویژه فعالیت های هدفمند و روشمند به گونه ای خیره کننده کاهش یافت و اکنون به هیچ وجه نمی‌توان این میزان را با گذشته مقایسه کرد.

در این سالها نبود مدیری چون مسعود آذرنوش سبب شد که ساختمان پژوهشکده که آذرنوش و شاگردان‌اش برای برپایی‌اش خون‌ دل‌ خورده‌ بودند از دست برود و کادر علمی‌ با تصمیمات غلط مدیران ارشد و غیرتخصصی سازمان از هم فرو بپاشد.

با اینکه مسعود آذرنوش در سال ۱۳۸۵ پس از حدود ۵ سال مدیریت پژوهشکده باستان‌شناسی، کنار گذاشته شد ولی با پرورش شاگردان و نیز پژوهش‌هایی که خود انجام داد خدمات ارزنده‌ای در این حوزه از خود برجای نهاد. به‌طوری که هم‌اکنون از مرگ او به‌عنوان ضایعه‌ای بزرگ در آینده باستان‌شناسی و جامعه علمی ایران یاد می شود.

آذرنوش در واپسین سال‌های عمر خود پژوهش های برجسته ای در تپه هگمتانه همدان انجام داد که منجر به نقض برخی نظریات کارشناسی گذشته از آن درباره این محوطه باستانی شد. پیش از آن گفته شده بود که تپه هگمتانه همان پایتخت معروف مادهاست که البته در کتب تاریخی یونانی به خصوص هردوت از آن یاد شده ‌است. ولی پژوهش‌های آذرنوش نشان داد که این محوطه باستانی تاریخی لایه ای کهن تر از دوره اشکانی ندارد و به همین علت نمی‌تواند پایتخت یا همان شهر مشهور هگمتانه مادی باشد.

مسعود آذرنوش ۱۳۲۴_ ۱۳۸۷ از استادان و پژوهشگران سرشناس باستان‌شناسی ایران و دانش‌آموخته کارشناس ارشد باستان شناسی و تاریخ هنر در دانشگاه تهران است. آذرنوش در سال ۱۳۵۲ از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شد و در سال 1366 موفق به دریافت مدرک دکترای باستان شناسی از دانشگاه کالیفرنیا شد. او در سال های پیش از ترک ایران به هدف ادامه تحصیل، پژوهشگر مرکز باستان شناسی ایران بود.

وی در زمان ریاست خود در پژوهشکده باستان شناسی دگرگونی های بنیادینی انجام داد که باعث پیشرفت و بهبود باستان شناسی کشور ایران شده‌است. آذرنوش در ۷ آذرماه ۱۳۸۷، زمانی که در راه بازگشت از ماموریت کاوش هگمتانه، از همدان به تهران رسید، در آسانسور خانه‌اش، بر اثر ایست قلبی درگذشت.