گزارش تصویری
گزارش تصویری از روستای بیاره و وجه تسمیه‌اش
- گزارش تصويری
- نمایش از دوشنبه, 27 آذر 1391 16:56
- بازدید: 5618
مریم شکیبایی بیاره
دانشجوی کارشناسی مدیریت جهانگردی
روستای زیبا و کوهستانی بیاره در 3 کیلومتری شهر گردشگری سی‌سخت و در دامنه‌های خوش آب و هوا و سر سبز ی واقع شده است. این روستا از شمال به سی سخت و از جنوب به روستای هدف گردشگری کَریَک می‌رسد. شغل بیشتر مردم این روستا کشاورزی است. با توجه به اقلیم خوب منطقه محصولاتی چون سیب، انار، انگور و گردو از باغ‌های این روستا برداشت می‌شود.
در وجه تسمیه بیاره قدیمی ها چنین می گویند: «در روزگاران قدیم شاید حدود 150 سال پیش روستای بیاره که قبلا بهاره نام داشته است، خالی از سکنه بوده است. تا اینکه در فصل بهار روزی مردی به همراه خانواده‌اش از روستای کَریَک به بیاره آمدند و بر اساس آنچه که از قدیمی‌ها نقل شده است، مرد خانواده متوجه شد که یکی از حیواناتش (گاو یا گوسفند) را در کَریَک ( Karyak روستایی هدف گردشگری در نزدیکی بیاره) جا گذاشته است.
او به همسرش گفت شما در اینجا بمانید تا من بروم و آن را بیاورم. خانواده آن مرد که حسین علی نام داشت در زیر یک سنگ بزرگ پناه گرفتند و در آنجا ماندند و در انتظار آمدن همسرش بود که مرد دیگری که داشت از آنجا رد می شد متوجه وجود دودی در کنار آن سنگ شد، به آنجا رفت و آن خانواده را که از بستگانش بودند را در آنجا دید و ماجرا را جویا شد.
حسین علی به نزد خانواده اش برگشت آنها متوجه شدند که در کنار آن سنگ و آن محل جای خوبی برای زندگی کردن است و آب و هوای خوبی دارد ، پس در همان جا ماندگار شدند.
آنها در فصل بهار گندم هایی به نام بهاره می کاشتند و وقتی دیدند که هم وضع کشاورزی و هم آب و هوا مناسب است ، دیگر همان جا ساکن شدند و همان موقع آن مرد دیگر هم به همراه خانواده‌اش به آنجا مهاجرت کردند. هر کدام از آنها 2 و 3 خانواده از اقوام خود را نزد خود بردند. یعنی ابتدایی ترین افراد از 1 خانواده به 6 یا 7 خانواده رسید که همۀ این افراد در اطراف آن سنگ بزرگ سکونت داشتند.
و اینگونه به بهانۀ آن سنگ بزرگ بود که روستای بیاره ِ کنونی با 108 خانوار همچنان آباد است.
این روستای زیبا و سر سبز که در گذشته به خاطر کاشت گندم های بهاره ، بهاره نام داشت ، امروز بیاره گفته می شود.
در دوران گذشته به خاطر نبود امنیت که به دنبال حضور خان ها و کدخداها بود ، در بالای آن سنگ بزرگ قلعه ی کوچکی برای محافظت از دِه ساخته شد و مردان روستا شب ها برای کشیک دادن به روی آن می رفتند.
این قلعه ی کوچک دارای یک اتاقک سرپوشیده بود و در روی هر دیواره ی آن چند سوراخ برای دیدن بیرون و عبور تفنگ‌های خود به سمت خارج درست کرده بودند. در فصل زمستان هم جای امنی بود و در مدت اقامت مردم در قلعه خوراکی و آذوقه با خود می بردند و ضمن نگهبانی دادن بلال درست می کردند و می خوردند ، هنوز هم در شب هایی مثل 22 بهمن جوانان روستا بر روی آن قلعه می روند و آتش روشن می کنند و الله اکبر می گویند.
هرچند این سنگ جزء آثار باستانی قرار گرفته ولی متاسفانه آن طور که باید از آن محافظت نمی شود .و به علت نبود زمین مناسب برای ساخت سالن ورزشی در روستای بیاره ، اقدام به احداث یک سالن در کنار آن سنگ نموده اند و اتاقک هایی که برای آن سالن درست کرده اند ، به آن سنگ چسبیده و حتی یکی از دیواره های سالن را قسمتی از سنگ تشکیل می دهد.
یکی دیگر از جاذبه های تاریخی روستا در کنار قلعه ای که ذکر شد، آرامستان آن است با سنگ قبرهایی که نمادی از فرهنگ مردمان آنجاست و برای گردشگران دیدنی و قابل تامل هستند.
جاذبه های طبیعی فراوان بیاره هم در جای خود بسیار زیبا بوده و امید است که کارگزاران میراث فرهنگی استان و شهرستان توجه بیشتری به این روستای گردشگر پذیر داشته باشند.
