ایران‌بوم

دکتر محمد علی اسلامی ندوشن در کتاب تازه انتشاریافته‌اش «روزهاـ جلد چهارم» به نکته‌هایی درباره شخصیت علمی و فرهنگی پروفسور فضل‌الله رضا اشاره می‌کند که جای اندیشیدن دارد: «...وضع دانشگاهها خوب نبود. نوعی سکون بدعاقبت در درون خود داشت و در عین حال تشنج‌هایی هم از خود بروز می‌داد... به هر حال، یکی از کارهایی که شد، این بود که به سیمای گذشته دانشگاهها کمی آب و رنگ داده شود و وجود فرد اسم و رسم داری چون پروفسور رضا می‌توانست به این کار کمک کند. بنابراین او را از آمریکا آوردند و نخست در رأس دانشگاه صنعتی و سپس دانشگاه تهران گذاردند.

رضا شخصیتی داشت که می‌توانست جلب کننده باشد. سالها اقامت در خارج و تدریس در دانشگاههای آمریکا، به او قیافه‌ای متفاوت از رجال ایران می‌بخشید. مقاله‌های علمی متعدد در نشریات معتبر انتشار داده بود. ورزشکار بود و در حالی که تنیس بازی می‌کرد، از او عکس می‌گرفتند که در روزنامه‌ها انتشار می‌یافت. با دانشجویان جوشش داشت و پیاده توی باغ دانشگاه راه می‌افتاد و با آنها گفتگو می‌کرد. در عین آنکه از کامپیوتر و علوم پیشرفته حرف می‌زد، شعر از حافظ و شاهنامه می‌خواند و میان ادبیات و علم می‌خواست رابطه‌ای برقرار کند...

رضا از خانواده‌اش دور بود و مجرد در خانه یکی از دوستانش زندگی می‌کرد. تمام روز خود را در دانشگاه می‌گذراند. ظهر ناهار مختصری، مثلاً یک نیمرو یا املت، در باشگاه دانشگاه می‌خورد، و باز بر سر کار بر می‌گشت. در آن زمان یکی از پرمراجعه‌ترین کسان بود. اتاق کوچک انتظارش همیشه مملو بود از جمعیت. این پندار بود که تغییری در مسیر دانشگاه ایجاد شده است، و هر کسی برای خودش حاجتی داشت...»