ایران‌بوم

فصلنامه گفتگو پرونده شماره آذرماه خود را به "ایران امروز" اختصاص داده است. به اعتقاد مراد ثقفی مدیر مسئول گفتگو، امروز پرسش راه سعادت ملت و چگونگی بازگرداندن اعتبار و اقتدار به کشور پیش روی ماست و امروز به واسطه اتفاقاتی که پس از انتخابات اخیر ریاست جمهوری در کشور ما اتفاق افتاده است زمینه مساعدی پدید آمده است تا بتوان پاسخی امروزی به این پرسش را بیابیم.

فرصتی دیگر برای بازسازی دولتی قانونی، درجستجوی دولتی از آن خود، منافع ملی و معانی مترتب بر آن، نئولیبرالیسم علیه لیبرالیسم عناوین برخی از مقالات این شماره گفتگو هستند.

مراد ثقفی در سرمقاله این شماره آورده است:

ایران امروز، ایرانی است که ما در سی سال اخیر خود آن را ساختهایم. این بدان معنا نیست که تمامی مسائلی که با آن روبرو بودهایم در همین دورهی تاریخی سربلند کردهاند و بدین معنا نیز نیست که را هحلهایی که برای آنها برگزیدهایم فقط با تکیه به فرهنگی بوده است که در همین دوران پایهگذاری شده است.

به هر حال ما وابسته تاریخ خود – به ویژه آن تاریخی که سیر وقایعاش یکصد سال اخیر را رقم زدهاند – هستیم و دلبسته جغرافیای کشور خویش. اما واقعیت آن است که آن چه را که امروز به طور روزمره زندگی می کنیم، اعم از زشتی ها و زیباییها، داشتهها و نداشتهها و فراوانیها و کاستیهایش مشخصا در پیوند با آن اعمالی است که در سی سال گذشته انجام دادهایم یا از انجام آن غفلت کردهایم؛ و همچنین حاصل افکاری که در همین سه دهه پرورش دادهایم یا نتیجه ففدان آن افکاری که از ایجاد فضاهای مناسب برای رشد آنها جلوگیری کردهایم.

از این رو هر آنچه را که در ایران امروز میپسندیم باید به حساب رشادتها، تعقلها و تلاشهایی بگذاریم که خود در این سه دهه، همت انجام آن را داشتهایم و هر آنچه را که مذموم میدانیم و آرزو میکنیم که نباشد را نیز باید از خود ببینیم و دلایلاش را در خود و در همین سال جستجو کنیم.

اگر ایران امروز، ایرانی است که در سی ساله اخیر ساخته شده به این دلیل است که در این سی سال ما هر آنچه را که در ذخایر تاریخی و فرهنگی خود داشتهایم بیرون کشیده و نه فقط مورد بازرسی و بازبینی قرار دادیم که مصرف هم کردهایم.

بازرسی و بازبینی ذخایر تاریخی حق و وظیفه ملتی است که بخواهد سرزنده بماند و گذشته را توشه راه آیندهنگریاش بکند، اما مصرف اگر به معنای خرج کردن بدون جایگزینی و هزینه کردن بدون فایده باشد نتیجهای جز این ندارد که ملتی را در تنهایی محض، یعنی بدون تکیهگاهی در گذشته و چشماندازی برای آینده به حال خود واگذارد.

واقعیت آن است که ما هر چه عِرق ملی و رشادت مذهبی داشتهایم، یعنی تمامی ذخایر معنوی کشور را در این سی سال خرج کردهایم و وضعیت در مورد ذخایر مادیمان بهتر از آن نیست. اینک مائیم و پرسش راه سعادت ملت و پرسش چگونگی بازگرداندن اعتبار و اقتدار به کشور.

پرسشی که پاسخ آن را نه می توان در تجربه دورانهایی از تاریخ کهن این سرزمین یافت که در خلال نشیبهایی از آن گویا مردمی که در این آب و خاک میزیستهاند دچار زوال فکری و معنوی شدهاند و در یک درخشش ناگهانی، - آتشی از زیر خاکستر- ناگهان از نو سر بلند کرده و دورهای جدید از سربلندی را آغاز می کند و نه می توان به دورانهایی ارجاع داد که گویی دیگرانی از بیرون از این مرز و بوم سرنوشت محتومی را برای ما رقم زدهاند.

پاسخ به پرسش سعادت ملت و اعتبار و اقتدار کشور را باید در همین دوران جدید و در ساز و کارهایی جستجو کرد که در جهان معاصر تعبیه دیده شدهاند.