ایران‌بوم

کارشناس کمیته‌ی ملی طبیعت‌گردی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری معتقد است: ساختاری برای حفاظت از آثار طبیعی ملی باید تعریف و از تشکل‌های غیردولتی به‌عنوان دیده‌بان میراث طبیعی استفاده شود.

پورنگ پورحسینی در گفت‌وگو با خبرنگار بخش گردشگری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره‌ی اقدامات کمیته‌ی ملی طبیعت‌گردی برای حفاظت از آثار طبیعی ثبت‌شده در فهرست آثار ملی کشور و بخصوص دماوند به‌عنوان نخستین اثر طبیعی ثبت‌شده در این فهرست، اظهار کرد: ما در شرایط کنونی نمی‌توانیم از این آثار طبیعی محافظت کنیم، چون سازمان حفاظت محیط زیست با این همه نیروی آموزش‌دیده، محیطبان و امکانات متناسب در اختیار، خیلی نتوانسته است از این آثار و مناطق طبیعی حفاظت کند، به‌طوری که آثاری مانند دماوند اکنون این وضع را دارند. حال سازمان میراث فرهنگی و گردشگری چگونه می‌خواهد و می‌تواند این کار را انجام دهد؟!

وی ادامه داد: البته کارهایی است که می‌توان انجام داد؛ برای نمونه، پس از ثبت اثر طبیعی در فهرست آثار ملی، باید مباحث حقوقی آن را نیز مطرح کرد تا در صورت تجاوز به این آثار، موضوع آن را بتوان قانونی پی‌گیری کرد.

پورحسینی با بیان این‌که اکنون قدرت اجرایی پلیس قضایی برای پی‌گیری تخریب مناطق طبیعی از ارگان‌های محیط زیست بیش‌تر است، گفت: وقتی به مناطق طبیعی تعرض می‌شود، می‌توانیم از نیروی انتظامی و پلیس قضایی استفاده کنیم، چون قدرت اجرایی آن‌ها بیش‌تر است. البته این به‌خاطر بی‌کفایتی دستگاه‌های محیط زیست نیست، بلکه این ارگا‌ن‌ها مظلوم واقع شده‌اند.

او تأکید کرد: ما باید طبق یک ساختار خاص، سازمان‌های فعال در زمینه‌ی حفاظت محیط زیست را به این نتیجه برسانیم که گزارش‌هایی را از اتفاق‌های رخ‌داده در مناطق طبیعی ارائه دهند، چون این گزارش‌ها می‌تواند مبنای تشکیل پرونده‌های حقوقی و کارهای کارشناسی قرار گیرد. این سازمان‌ها حتما باید چنین کاری را انجام دهند.

این کارشناس کمیته‌ی ملی طبیعت‌گردی با اشاره به فعالیت بدون چشم‌داشت تشکل‌های غیردولتی و گروه‌های مردمی برای محافظت از آثار طبیعی، اظهار کرد: باید میان این بخش‌ها و سازمان میراث فرهنگی و گردشگری و سازمان‌های دیگری که دغدغه‌ی حفاظت از آثار طبیعی را دارند، همکاری ایجاد شود، چون ما با تمام ادعاهایی که داریم، حاضر نیستیم در روزهای تعطیل از خانواده‌های خود جدا شویم و به دشت رویم و مثلا در طرح نگهبانی از دشت شقایق‌های دماوند شرکت کنیم؛ ولی تشکل‌های مردمی و کوه‌نوردان این کارها را انجام می‌دهند.

وی گفت: باید ساختاری تعریف شود تا از این گروه‌ها و تشکل‌های مردمی به‌عنوان دیده‌بان منابع طبیعی استفاده کنیم تا با این امکانات محدود سازمانی، به شیوه‌ای کارآمد از آثار بتوانیم حفاظت کنیم.

این کارشناس کمیته‌ی ملی طبیعت‌گردی با بیان این‌که بازدیدهایی که در زمان رحیم‌مشایی و پس از ثبت دماوند در فهرست آثار ملی از این اثر طبیعی برای بررسی مشکلات آن انجام شد، خوب بود؛ اما باید ساختاری برای حفاظت از این آثار تعریف شود تا این گزارش‌ها و بازدید‌ها نتیجه دهد، بیان کرد: در حال حاضر این کمیته، طرح مشخصی برای حفاظت از میراث طبیعی کشور با مشارکت تشکل‌های مردمی دارد؛ اما این طرح باید در سازمان میراث فرهنگی و گردشگری جدی گرفته شود تا به نتیجه برسد.

او تأکید کرد: روش‌های حفاظتی از آثار طبیعی باید تغییر کند. ما برای محافظت از این آثار نمی‌توانیم به نیروهای گارد حفاظت محیط زیست متکی باشیم و باید کار را به تشکل‌های مردمی واگذار کنیم.

پورحسینی هم‌چنین با تأکید بر ضرورت تعیین مبالغی به‌عنوان ورودی در مناطق طبیعی کشور، افزود: باید به ازای دریافت این ورودی‌ها، جوامع محلی فعال شوند، در حالی که معلوم نیست در ازای دریافت این پول‌ها که نمونه‌ی آن در دماوند نیز وجود دارد، چه اتفاقی می‌افتد.