ایران‌بوم

خبرگزاری میراث فرهنگی - گردشگری - چشمه های باداب سورت واقع در استان مازندران ( شهرستان ساری ، بخش چهاردانگه، دهستان پشتکوه، روستای ارست ) که تحت نظارت سازمان میراث فرهنگی ، صنایع دستی و گردشگری استان مازندران قرار دارد، به عنوان دومین اثر طبیعی ملی ایران در سال 1387 به ثبت رسیده است.

این چشمه های رنگین (از کرم تا زرد، نارنجی ، قرمز و ابی )، متعلق به دوران چهارم زمین شناسی بوده ، بعد از چشمه پامو کاله ترکیه به عنوان دومین چشمه آب شور جهان ثبت جهانی شده است. اطراف این چشمه ها پوشیده از درختچه‌های زرشک وحشی و ارتفاعات بالاتر پوشیده از جنگل‌های سوزنی برگ ، گیاهان بوته ای و درختچه ها است . مشابه چشمه های باداب سورت فقط درچند کشورمعدود جهان نظیرترکیه، امریکا و نیوزلند وجود دارد که با فضا سازی و برنامه ریزی و نظارت به یکی از توریستی ترین جاذبه های طبیعی این کشورها تبدیل شده اند. ولی در کشور ما این چشمه با تنوع و چندگانی که دارند تبدیل به فضایی برای پیاده روی، هواخوری و ابتنی گردشگران مبدل شده اند. روستاییان هم از سنگ های صخره های این چشمه ها ، برای التیام پوست و دردهای مختلف استفاده می کنند.

همین شرایط باعث شده است که از چند سال قبل این جاذبه منحصر بفرد طبیعی کشور با سرعتی غیر قابل تصور وغیر قابل کنترل در معرض نابودی قرار گیرد.

با وجود اینکه در مرداد 1393 عرصه، حریم و ضوابط حفاظتی این چشمه ها مشخص شده و هرگونه دخل و تصرف در محدوده حریم و تخلف از ضوابط حفاظتی برخورد مجرمانه قضایی دارد، ولی این جاذبه طبیعی در شرایط کنونی، فاقد هر توع فضا سازی و نظارت لازم است ، در حالیکه روزانه پذیرای هزاران گردشگر می باشد. گردشگرانی که این میراث طبیعی را به عنوان محوطه ای برای پیاده روی ( که عامل بسبار مهمی برای تخریب ان است) و یا ابتنی ( به جای استفاده ازسایر امکانات مناسب اب گرم کشور نظیر سرعین ، محلات ، گنو و...) و نه مظهر میراث طبیعی این مرزو بوم و جاذبه ای منحصر بفرد می بینند. نبود تسهیلات و فضاساری، عدم نظارت و مدیریت ، فقدان اموزش لازم به محلی ها و گردشگران از مهمترین عوامل نابودی این اثار طبیعی چندین میلیون ساله است که برای ان جانشینی در کشورمان وجود ندارد (عکس های موجود گوای این امر است ).

در حال حاضر تنها خدمات و درامد زایی از این جاذبه منحصر بفرد ؛ دریافت کرایه حمل و نقل مسافران توسط وانت! و تراکتور!( به علت جاده سخت و ناهموار خاکی مسیر) به مسافت 2 کیلومتر تا کنار چشمه ها و دکه ای برای ارائه نوشیدنی، توالت صحرایی، خدمات پارکینگ در کوهپایه است؛ که این نوع خدمات توسط افراد بومی ارائه می شود. بیاییم حداقل یکسال ورود گردشگران را به این منطقه متوقف کنیم تا فضا سازی لازم انجام پذیرد ، تا بتوان این میراث طبیعی برای نسل های اتی این مرزو بوم خفظ کرد. درامد حاصله از ورود گردشگران و دیدار از این فضا/ جاذبه گردشگری مدیریت شده به مراتب چندین برابر درامد فعلی برای محلی ها و کشور خواهد بود. نگذاریم این چشمه ها به سرنوشت دریای ارومیه دچار شوند که که دیگرراه حل احیای ان به اسانی امکان پذیر و میسر نباشد.

همیرا زمانی فراهانی