دوشنبه, 03ام دی

شما اینجا هستید: رویه نخست یادگارهای فرهنگی و طبیعی سیوند چرا با آبگيري سد سيوند مخالفم؟!

سیوند

چرا با آبگيري سد سيوند مخالفم؟!

برگرفته از تارنگار مهار بیابان‌زایی - محمد درویش

در بند هـ از ماده 117 قانون برنامه پنج‌ساله چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور، الزامی برای دولت جمهوری اسلامی ایران ایجاد شده که با خواندنش هم احساس غرور کردم، هم افسوس خوردم و هم حیرت‌زده شدم! بر پایه‌ی آن الزام قانونی: «دولت مؤظف است، به منظور اهتمام ملّی در شناسایی، حفاظت، پژوهش، مرمت، احیاء، بهره‌برداری و معرفی میراث فرهنگی و ارتقاء توان گردشگری، تولید ثروت و اشتغال‌زایی و مبادلات فرهنگی در کشور، اقدام به شناسایی و حمایت از آثار فرهنگی تاریخی حوزه فرهنگی ایران موجود در کشورهای همسایه و منطقه به عنوان میراث فرهنگی مشترک کند.»
بی‌گمان، خواندن این بند برای هر ناظر مستقل و فرهنگ‌دوستی اسباب مسرت خاطر را فراهم می‌آورد، اینکه در یک گوشه از این عالم، دولتی وجود دارد که نه‌تنها برای حفظ میراث‌های تاریخی و ملّی خویش در درون مرزها احساس مسئولیت کرده و حاضر به سرمایه‌گذاری و صرف هزینه است، بلکه این مسئولیت شایان تحسین را به خارج از محدوده‌ی سیاسی خویش نیز بسط داده و برای پاسداری از هرآنچه که با ایران و ایرانی درارتباط است، فارغ از مرز سیاسی مرسوم، حاضر به اختصاص بودجه از درآمدهای ملّی است. حتا آقای دکتر حداد عادل، عالی‌ترین فرد در قوه‌ی مقننه دیروز از این هم فراتر رفت و نشان داد که جمهوری اسلامی ایران برای پاسداری از اماکن فرهنگی تاریخی دیگر ملل جهان نیز حساسیت داشته و از همین رو،

طی نامه‌ای به مدیرکل یونسکو، نسبت به تخریب بخشی از مسجد‌الاقصی که در سیاهه‌ی میراث جهانی یونسکو ثبت شده است، رسماً هشدار داد.

نوشتن دیدگاه


تصویر امنیتی
تصویر امنیتی جدید

در همین زمینه