ایران‌بوم

در آن هنگامه ی تاریک تاریخ
به دورانی که بود گیتی
اسیر پنجه ی دیو تباهی ها
وایزد مهر نورو روشنایی بود
مقهور سیاهی ها
کرامت های انسانی
لگد کوب تبهکاران
تبهکاران همه
در کسوت شاهان و سرداران
و کشتن برده کردن
افتخار پادشاهان بود
و ویران کردن وسوختن
نشان اقتدار تاجداران بود
و هر سو تیغ جراری
همه آخته به خون خواری
پی خواری انسان بود
در آن هنگامه ی تاریک
که از بیدادگری هرجا
هزاران فتنه بود برپا
زمصر تا بابل و لیدی
نبود هیچ نور امیدی
که بر تابد
درون دخمه ی تاریک این دنیا
و آزاد و رها سازد انسان را
در این هنگامه ها ؛ ناگاه
برآمد این سروش
از شوش
همه هوش جهان شد گوش
ندا داد نسل انسان را

« منم شاه ی جهان ؛ کوروش »

نخستم درسر آغاز سخن
درودم باد یزدان را
اهورمزدای بی همتا
یگانه خالق هستی
که او داشت جاودان
این خاک ایران را
و خواست تا سرفرازد بر جهان
باشد همیشه حامی انسان
ستیزد باستم هرجا
به هر عصر و به هردوران
و اکنون ای شما مردم
بدارید گوش دل با من
که این است با شما
آن عهد و پیمانم
که می خوانم :
یکی پرورده ی فرهنگ ایرانم
سرشته مهر انسان است با جانم
سوشیانت و رهاننده
پیام آور شهنشاه ی دورانم
مرا فرمانروایی داد یزدانم
که تا سازم رها
من نسل انسان را
زهر قیدی
که بندد دست و پا و فکر آنان را
و این است باور و آیین و ایمانم
همه را من به مهر
در خدمت انسان می خوانم
و این است بر جهان زین پس
همه منشور و فرمانم :
که رسم بردگی را من بر افکندم
و زنجیر ستم از پای انسان ها برکندم
و گیتی را
سراسر با نسیم و بوی آزادی آکندم
و فرمودم :
که هر اندیشه ای از بهر بالیدن
آزاد است
چرا که ؛
گیتی از آزادی آباد است
بدانید ای جهان داران
مرا این بود وهست فرمان :
که مردم
شهروندانی همه آزاده و رادند
به هرجای جهان
این مردمان
زهر قوم و تبار و ملت و رنگی
به هر آیین و فرهنگی
زبند بندگی هریک
رهایند و آزادند