یادمان
توجه به میراث فرهنگی و دو نکته مهم
- يادمان
- زیر مجموعه: ديده‌بان یادگارهای فرهنگی و طبيعی ایران
- یکشنبه, 10 مهر 1390 10:49
- آخرین به روز رسانی در یکشنبه, 10 مهر 1390 10:49
- نمایش از یکشنبه, 10 مهر 1390 10:49
- بازدید: 3706
بدیهی است فراهم آوردن چنین امکانی باعث جلب اعتماد بیش از پیش مردم گشته وخود نشان‌دهنده‌ی سلامت نهادهای نگاهبان این اشیا خواهد بود و جامعه را تشویق می‌کند تا با اعتماد و اراده‌ای راسخ‌تر در یافتن و تحویل اشیای فرهنگی با سازمان‌های مرتبط هم‌کاری و هم‌یاری نمایند.
nike-air-force-1-shadow-lucky-charms-dj5197-100-date-sortie | Maratón Sevilla 2022 - Carreras populares , MonticelloShops
رضا نیک‌پور
هر از گاهی، در جراید و رسانه‌ها، خبری مبنی بر کشف و ضبط مقادیری اشیاء عتیقه و فرهنگی می‌خوانیم. در کنار درج این اخبار و با توجه به حساسیت عمومی که در این زمینه وجود دارد، دو نکته قابل توجه است: اول این که توقیف اقلام باستانی و تاریخی توسط نیروهای امنیتی و انتظامی کشورمان از عده‌ای بی‌خرد که اقدام به از بین بردن و یا قاچاق کالاهای باارزش هویتی ما می‌نمایند، جای بسی خرسندی دارد. چرا که اگر چنین تدابیر و اقداماتی صورت نگیرد، ممکن است این ناهنجاری در کشورمان افزایش یافته و ظرف سال‌های آینده، بسیاری از آثار شاخصی که می‌توانند موجبات تفاخر ملی و جهانی‌مان باشد و از ابزارهای مهم هویت بخشی نسل جوان کشور محسوب شود، به مرور زمان از کفمان برود.
از این رو، بایسته است از همه‌ی دست‌اندر کاران جلوگیری از غارت و قاچاق یادمان‌های تاریخی و فرهنگی ایران، جلوگیری می‌کنند، سپاس‌گزاری کرد.
و اما نکته‌ی دوم: بسیاری از علاقه‌مندان و کسانی که پی‌گیر این دست اخبار از راه‌های گوناگون مانند روزنامه‌ها، رادیو و تلویزیون و ... هستند، مایلند بدانند که این اشیا عتیقه و فرهنگی ـ که با یک نگاه ساده در رسانه‌ها طی روزها و هفته‌ها، تعداد قابل توجهی را شامل می‌شوند ـ پس از کشف و ضبط و بررسی و گذراندن روال قانونی، وارد چه مرحله‌ای می‌شوند در چه محلی مورد حفظ و نگهداری قرار می‌گیرند؟ آیا این اشیا توسط پژوهش‌گران و فعالان حوزه‌ی میراث فرهنگی قابل بازدید بوده و کمیت و کیفیت آن‌ها را می‌توان پی‌گیری کرد؟ اطلاع‌رسانی شفاف و دقیق در این بخش نیز از لحاظ اهمیت دست کمی از مرحله‌ی کشف و ضبط آن‌ها از چنگال قاچاقچیان ندارد. وقتی در روزنامه‌ها می‌خوانیم که هاون ایلخانی از دست قاچاقچیان عتیقه به دست آمد، این سئوال پیش می‌آید که پس از توقیف و شناسایی و معرفی انجام کار کارشناسی، شیی چه سرنوشتی پیدا می‌کند؟ آیا راه‌کارهای حفظ و نظارت ما پس از توقیف شیی هم به همان قوت زمان کشف آن، فعال است؟ و سرانجام این که کدام نهاد و در کجا مسئولیت ثبت و نگهداری آن‌ها را به عهده دارد؟ در موزه‌ها، یا در پژوهش‌گاه‌ها و یا محلی دیگر؟ این که محققین و مطلعین حوزه میراث فرهنگی بتوانند بر اساس آمار مستند از وضعیت مکانی و شرایط نگهداری آن‌ها آگاه شوند، خود مساله‌ای مهم است و نقش نظارتی مردم را در این عرصه نباید کم‌اهمیت دانست.
بدیهی است فراهم آوردن چنین امکانی باعث جلب اعتماد بیش از پیش مردم گشته وخود نشان‌دهنده‌ی سلامت نهادهای نگاهبان این اشیا خواهد بود و جامعه را تشویق می‌کند تا با اعتماد و اراده‌ای راسخ‌تر در یافتن و تحویل اشیای فرهنگی با سازمان‌های مرتبط هم‌کاری و هم‌یاری نمایند.
